Obliteration - Cenotaph Obscure

Indie Recordings

Det er nokre år sidan det hardtslåande ekstremmetalorkesteret Obliteration sin førre fullengdar. Faktisk så er det rundt 5 år sidan Black Death Horizon! traff hyllene. Men eg trur jaggu ikkje at ordtaket “den som ventar på noko godt, ventar ikkje forgjeves” kunne vore meir passande.

Altså, tidspunktet for dette sleppet kunne jo ikkje vore betre. Det er trass alt den kalde og mørke tida på året, så kvifor ikkje gi lyttarane eit soundtrack dei kan slepa seg gjennom vinteren med? Eg gledar meg til å gå ut døra no når eg har denne på øyret, ingenting er for kaldt eller for brutalt med dette beistet som kompanjong. Det er lenge sidan eg har fått eit så heftig kick! Sist gong må ha vore når eg høyrte Execration - Morbid Dimensions for første gong.

For dette er seriøst brutale saker, folkens. Det er iskaldt. Men på same tid så er det forferdeleg vakkert. I mellom trommeintroen og det seige, altfor feite riffet i tittelåta “Cenotaph Obscure” og den grumsete avslutninga på siste låt “Charnel Plains” får du servert eit koltbord av meisterleg gitarspeling, vokalprestasjonar og trommer som bankar deg sønder og saman. Ja, du får eit nydeleg lite avbrekk i form av instrumentalsporet “Orb”, men det er all den roa du treng, eigentleg. “Orb” er også introduksjonen til ei av favorittlåtane mine på plata, “Eldritch Summoning” - ei låt som har alt du treng av ekstremmetall; ein deilig, isande kald intro som går over i deathmetal med tydelege thrashy element, og nokre skikkeleg skitne soloar for å sette prikken over den brutale i-en.

Det er ein heil haug med andre ting eg kunne nemnt også, som det korte men nydelege Darkthoneiske partiet i midten av “Detestation Rite”, men noko må du rett og slett oppdage på eiga hand, for du bør alvorleg tala ikkje gå glipp av denne.

9/10 TRYNER!

Patrick Fardal