Favorittar frå September

Marius

Årabrot - Who Do You Love

For eit par år sidan snubla eg over ein kul sjutommar. Omslaget var eit retusjert kommunevåpen med kampklare måsar på bombetokt. Vipps, så vart eg introdusert til Årabrot gjennom den knallfeite låta “Song of Calumny”. Spørsmål til coveret, låta og det finurlege ordspelet i refrenget svirra rundt i hovudet. Kvifor bombe Haugesund? Kven eller kva må døy på grunn av fråverande disiplin? Var “Song of Columny” eit slags framsyn til status på offentleg ordskifte anno i 2018?  Noko meir enn overfladisk refleksjon vart det aldri til. Eg hadde anna musikk i fokus og gjekk ikkje skikkeleg i djupna med Årabrot. Ikkje før no.

For no er plata Who Do You Love ute, og timinga er slett ikkje dum. Haustmørket er ei perfekt samarbeidspartnar i arbeidet med å gjere seg klok på dette formidable kunstverket. Det er ikkje nokon simpel oppgåve, for tilsvarande symboltungt, gjennomarbeidd og krevjande album har ikkje eg møtt på i år. Truleg ikkje på fleire år. Difor vil eg faktisk ikkje seie så frykteleg mykje om plata.

Ein sjangerfrikar vil truleg kategorisere Årabrot som ein form for alternativ støyrock med tydelege hint til tungrock og metall. Men altså, her finst så utruleg mykje meir enn berre musikken å søkkje seg i. Her er nokre stikkord: Førstelåta “Maldoror’s Love” referer til hovudpersonen i ein smått obskur poesiroman frå 1868/-9. Årabrot-sjef Nernes omtalar han som ‘den mest vondsinna karakteren i litteraturhistoria, muligens med unntak av djevelen sjølv, som samstundes har nokre sympatiske trekk’. “Sinnerman” er ei fantastisk utgåve av låta som Nina Simone gjorde kjend, medan i “The Warning” forsøker hovudpersonen å laga til ein harpe av fiskebein som kan høyrest heilt til helvete. Und so weiter.

Anten du er kjend med bandet frå tidlegare eller ei, er anbefalinga herifrå enkel. Sett av tid, prøv å gjere deg fortruleg med konseptet Årabrot. Lytt til Who Do You Love. Finn nokre favorittarlåtar og diskuter dei i lag med andre musikkglade menneske. Eg håpar det resulterer i ein reinhekla kunstoppleving. Og om ikkje anna kan du skratte litt for deg sjølv av dei som berre trur Årabrot er ei søppelfylling i Haugesund.

Bjørnar

Muncie Girls - Fixed Ideals

Denne britiske trioen spiller umenneskelig bra powerpop med solide doser punkrock. De har levert tretten låter som er bunnsolide, fra start til slutt. Latterlig bra tekster, flinke musikere og med en vokalist som sjarmerer selv folk som henger på sykkelbarer. At de klarer å komponere såpass variert materiale i en musikalsk sfære, som ofte lider av oppbrukte ideer, er en seier i seg selv. Helvetes bra. Blir ikke lei!

Rikke

Syndrom – Bloodbeats

Syndrom! Et band som så dagens lys i Oslo for nærmere 10 år siden med medlemmer fra band som Silence The Foe og The Lionheart Brothers. Ga ut albumet Red Skin Melts i 2015. Og bandet presenterte allerede da et eget lydbilde med et album fylt til randen av merkverdige og særegne soundscapes du ikke ønsker å være foruten! Før Bloodbeats kom ut på Big Day Records 28. september og filleristet verden ut av syne. Der det spesielt er en låt som setter standarden: «Endless Night»! Flyr rett inn i kategorien favorittlåt, som fra start til slutt velter over i et bekmørkt univers, uten å være heavy! En låt som flyter henimot en egen sfære der alt stanses, tid og sted utviskes. Med et løft opp imot noe det er vanskelig å definere – en lyttereise som sjeldent trylles fram! Og trangen en kjenner mot å båssette det som høres, tilfredsstilles ei. Og så deilig det er med en plate som verken er det ene eller det andre! Der det ene ordet en faktisk klarer å benytte i forsøk på å beskrive er, total hypnose. For det er det dette albumet er. En hypnose, som eksplorerer alt og intet på sin vei, helt innafor rimelighetens solsystemiske grenser. Der skivas rom ekspanderer desto flere lytt du gir den. Og torsdag 18. oktober kan du få bevitne det hele, når de spiller på Blå med Happy Dagger. Digg! Du vet vel hva du må gjøre?

Andre artister med september-utgivelser verdt å nevne:

Burn The Man // FÒRN // Hilma Nikolaisen // FORN (NO) // ATTAN // Fay Wildhagen // Pig Destroyer // Årabrot // Orions Belte // SUMAC

Sondre

Attan – End Of

End Of er ikke bare årets hittil beste norske album. Det er blant årets beste utgivelser på verdensbasis. Jeg skal ærlig innrømme at jeg ikke kunne sett for meg at Attan noensinne kom til å klare å toppe sistelåten «Edward» fra EP-en From Nothing, men der tok jeg skammelig feil. Hele End Of holder det samme skyhøye nivået.

Enten man er fan av kaotisk og bekmørk hardcore eller seig og dundrende doom, er End Of en utgivelse man må få med seg. Om ikke Attan ender opp med å bli ett av Norges mest anerkjente band innen de neste ti årene har vi endelig bevis på at vi lever i en urettferdig og kald verden. Det neste Converge.

Andre september-utgivelser jeg likte:

Horrendous – Idol, A Forest of Stars – Grave Mounds and Grave Mistakes, Marissa Nadler – For My Crimes, Årabrot – Who Do You Love, Satan – Cruel Magic, Sumac – Love in Shadow, Fórn – Rites of Despair, Burn the Man – s/t, Voivod – The Wake, Un – Sentiment, Lala Lala – The Lamb og Heads for the Dead – Serpent’s Curse.

Patrick

Chain Wallet - Ride (singel)

Du veit den kjensla når ei låt tek deg med på ein ferie frå alt kjas og mas? Når ei låt har så mykje godt i seg at du berre lever deg rett inn i den? “Ride” er ei slik låt. Chain Wallet har ein fantastisk fin miks av svevande, lyse gitarar og ein deilig, draumande vokal som går rett inn i powerpop-sfæren. Eg får ein ganske heftig 80-talls vibe her, men det er jo utelukkande positivt. Dette er ikkje pompøse greier, men heller eit eksempel på kor bra eit band faktisk kan vere utan å gjere det for avansert. Fantastisk fin intro, nydeleg refreng og gode kjensler. Chain Wallet skal få lov til å ta meg med på tur når som helst.

Redaksjonen