Den Ultimate Norske Godteposen!

Det er ikkje til å stikke under ein stol at eg likar å mekke spelelister - eg har laga mange i mi tid. Men denne tok form etter eg hadde skreve ferdig juni-favorittane mine. Eg starta med dei og bygde berre på. Til slutt blei eg sittande. Alle låtar er valt med omhu, og nokre band har fått fleire låtar enn andre med på lista, men sånn vil det alltid vere. 

Dette er ein miks av heilt rykande ferske tunes og støvete, gamle låtar, med alt mogleg imellom. Det er alt frå hiphop til svartmetall, frå crust til pop, frå punk til hardcore, frå elektronika til doom og stoner. Så det burde jaggu vere noko for alle her!

Poenget er at alt er frå Noreg. Det eg vil du skal gjere er følgjande: Sett denne på shuffle og høyr gjennom det du kan, og kom med tilbakemeldingar i kommentarfeltet! Ser du noko som manglar? gi beskjed, så fiksar me. Dette skal bli den ultimate norske spelelista!! For all del, gjerne abboner på den. då blir eg glad. I tillegg får du då med deg nye låtar som blir lagt til!

-Patrick Fardal

Meltdown - Answers

Metall. Det finst fantastisk mange måtar å spele metall på, men ein ting trur eg er felles for dei fleste subsjangrane – riff. Gitarane har like mykje å seie for ei metall-låt som sukker og kanel har å seie for laurdagsgrauten! Nøkkelingrediensen, vil kanskje nokon seie.

Ein ting er i alle fall sikkert. Meltdown har ein haug med feite riff dei trykker i trynet ditt på denne plata. Dette er typiske «headbange seg til nakkesleng» greier som eg er sikker på gjer det fantastisk godt live, og det er ikkje mangel på både magesug og episke parti der ein heilt sikkert kan kjenne på frysningar. «Hollow» er ei slik låt. Den startar roleg og fint med akustisk gitar og går over i noko ganske så rått. Dette er også den einaste låta der reinvokalen faktisk passar inn med resten – her har den funne sin plass, og her burde den blitt.

For eg har ikkje mykje til overs for denne reinvokalen. Den opplevast både klein og heilt feil plassert på mange av dei andre låtane – nesten som at bandet har putta det inn for å mjuke opp lydbiletet! Noko dei absolutt ikkje treng. Nokre plassar høyres det faktisk ut som ein miks mellom Parkway Drive og Iron Maiden, ei blanding eg ikkje er så stor fan av. Spesielt når reinvokalen går opp i det eg trur er falsett – det gir meg gåsehud på heilt feile måtar. Eit eksempel er eit minutt inni «Blackbox Paradise». Ikkje heilt min kopp te, det blir både for pompøst og rart! «Nightmare»  er også ei slik låt. Det er heilt sikkert nokon der ute som likar dette, men eg er nok dessverre ikkje ein av dei.

Men for all del, dei har ein råbra skrikevokal som tek det nokre hakk opp, og gitarane er jo absolutt der dei bør vere, men eg klarar ikkje få noko meir ut av denne plata.

1,5/5 TRYNER

-Patrick Fardal